yeni bir sayfa açmak istiyorum kendime
masa o kadar dağınık ki bulamıyorum kağıtları.
gün ağarıyor.
aklım geçmiş gibi yalan dolan.
hakikat ya da serap mıydı tüm bunlar. yoksa göz açıp kapayıncaya bir mumun alevi gibi sönen rüyalar mı.
hiç bilmiyorum, göremiyorum.
nolur bir ışık ol bana.
nolur küllerimden yeşert beni
kor olmuş yanan kalbimi
yalvarıyorum sana ama sesim çıkmıyor.
mücadele edemiyorum, sevmeyi bilmiyorum,
nolursun ellerimden tut ne olur.
düşüyorum, hem de çocukken oynadığım oyunlarda vurulup öldüğüm gibi,
oyunun sonunu önemsemeden
son bir buse için, son bir an
kayıyorum ellerinden, üstüm kan revan,
bir yara var vücudumda çok derin.
kanıyorum.
nolur kollarına al beni,
gözlerimi belki de son aralayışımda
umut ışığım sen ol.
dönülmez yolun sonunda parıldayan ışıltım
gözlerimi kamaştır yeniden
ruhumun bedenimden uçması gibi
tüm yaralarımı sar zamanla
aklım darma duman
bir yudum daha alıyorum aşk şarabından
son bir ümit, son bir uyanış
hayal ediyorum,
hissediyorum çok derinlerden bir sızı
göğüslerimi sızlatan bir ah
keşkeler dilimi parçalamış
korkuyorum sesimi çıkarmaktan
korkuyorum farkına vararak kendime yabancılaşmaktan
unutmak istiyorum
kendimi unutmak,
benliğimi kaybetmek yeniden bulmak için
bilmediğim bir iklimin bilmediğim bir baharında
sarı bir papatyayım ben
güneşe yüzümü döndüm açıyorum
acıyorum.
kadehimi hayata kaldırıyorum.
